Jeroen kwam met dit ontzettende leuke idee en heeft de bomen en verzwaarde voeten geregeld, nadat we akkoord kregen van de gemeente Haarlemmermeer om in de Bosplas wat kerstbomen te plaatsen.
De avond hiervoor hebben we de tien bomen van de trailer naar de waterkant gesleept. Met onze droogpakken aan, hebben we ze zo ver mogelijk van de kant het water in getrokken zodat er alleen nog een paar topjes boven het water uitstaken. De voeten wegen rond de 15 à 20 kg dus dat was even een leuke workout.
Het verzoek in de Project Baseline Whatsapp groep om te komen helpen met het plaatsen van de bomen, werd snel beantwoord en ook door jongens die nou niet echt om de hoek wonen. Deze avond gaan we het werk afmaken.
Het team bestaat uit: Jeroen, Dick, Manuel, Bart, Berend-Jan, Ton, Lennert en Axel. We hebben onderwaterscooters tot onze beschikking en dat gaat ons een hoop zwaar werk schelen.
De bomen moeten worden geplaatst een paar meter van de boeg van het zeilbootwrak de “Sale” en dat is iets van 35-40 meter vanaf de kant. Dat lijkt niet veel, maar een boom heeft onder water enorm veel weerstand. Als je dat zwemmend moet doen, dan ben je na de eerste boom al bekaf.
We spreken af dat Ton en Lennert de stroppen en hefballonnen bevestigen aan de bomen. Dick, Manuel, Bart en Jeroen pakken met de scooter in principe per tweetal een boom. Berend-Jan gaat mij helpen de bomen op de plek te leggen.
Jeroen gaat een gidslijn van de bomen naar het wrak aanbrengen. Het kan namelijk wel een beetje stoffig worden en in het donker wordt het dan best lastig om de weg naar het nieuwe bos te vinden. Ik scooter vooruit om het wrak te zoeken en Bart blijft in de buurt van Jeroen. Bij het wrak sein ik met mijn lamp naar de twee lichtjes in de verte. Wat is het toch heerlijk dat het helder is, want anders hadden meer tijd nodig om alles te vinden. Ik blijf hun richting op schijnen om ze binnen te loodsen.
Eenmaal bij het wrak maakt Jeroen de lijn vast op een professionele grotduikerwijze. De eerste kerstboom staat al sinds vorige week te pronken en ik blijf hier hangen terwijl Jeroen en Bart terugkeren naar de instap.
Tja, Ik krijg nu wel een beeld en gevoel, hoe een snoek zich moet voelen. Daar zweef ik dan, boven mijn boom. Wachten. Ik draai een beetje om mijn as en ik wacht op het team wat een boom komt brengen. Wachten. Er gebeurt nog niet zo veel. Dan maar eens bij het wrak kijken en weer terug naar de boom. Zou dat het leven van een snoek zijn? Beetje hangen ,wachtend op iets eetbaars. Ik staar naar plankton. Een aasgarnaaltje komt naar mijn lamp gezwommen. Dan komt er zelfs een grote pontokaspische vlokreeft op me af. Ik wacht weer terwijl de jongens koortsachtig bezig moeten zijn om die bomen vast te maken aan de hefballonnen.
Ik hoor ineens in de verte een zacht zoemgeluid van een scooter en zie een lichtpuntje. Het geluid wordt steeds sterker. Er duikt één scooter op en het is Manuel. Hij heeft de boom achterzich aan gesleept.
We trekken de boom op z’n plek en we ontluchten de hefballon. Strop losmaken en Manuel kan weer de volgende halen. Al snel komt de tweede boom aangevoerd tussen twee scooters. Ook die krijgt een plek dichtbij de andere twee bomen. Ballon legen, strop losgooien en weer voort. Berend-Jan heeft geholpen bij het bevestigen van de hefballons en stroppen en dat was ook echt nodig, want het losmaken gaat veel makkelijker en sneller. Hij komt mij uiteindelijk ook nog helpen.
Zo zetten we uiteindelijk 10 bomen neer en het stof blijft enigzins binnen de perken, hoewel het best lastig is om te zien hoe alles het nu bijstaat.
De bomen staan dicht bij elkaar, zodat er een goede schuilmogelijkheid is voor vissen. De naalden zullen uiteindelijk toch gaan uitvallen en dan dunt het verder uit tot een soort raamwerk van takken waar vissen tussen kunnen gaan zitten. Door het kunstmatige mengen van de plas vanaf april, zal de temperatuur op 8-9 meter diepte nagenoeg gelijk blijven van ondiep naar diep. Indien er spronglagen zouden zijn, dan blijven vissen in het voorjaar met name in de warmere bovenlagen. In dat geval zou het op 8-9 meter te koud zijn om in dat bosje te schuilen.
Nadat de laatste boom is geplaatst komt iedereen naar het wrak en zwemt, scootert wat rond. Het is onmogelijk om een foto te maken omdat de bomen toch wel in een nevel zijn gehuld. Ik geef mijn scooter aan Lennert en zet ‘m op standje 1. Zo kan ie ‘m even proberen.
Ik krijg het wat frisjes en ik heb het idee dat mijn pak lekt op mijn borst. Als Lennert weer terug is met de scooter wordt het tijd om het water te verlaten. Dick, Bart en Manuel scooteren nog even een rondje.
Berend-Jan ruimt de gidslijn op en zo gaan we terug naar de kant. Na 83 minuten sta ik op de kant. Jeroen heeft zich al omgekleed en pakt wat spullen aan. Zo hé, Het windje is nog guurder geworden. Het project is geslaagd, echter verliep het toch wat rommelig. Maarja het is ook een lastige opgave in het donker, maar we hebben het toch maar even gedaan.
Later komen ook Bart, Manuel en Dick terug. Ze hebben een dikke paling gezien. Berend-Jan komt met heerlijke gevulde koeken en naast de koeken die ik had gehaald hebben we een soort van avondmaal. Een kop koffie erbij om de handen en innerlijke mens wat op te warmen.
Het blijft droog tot het moment dat de koek bijna op is en we eigenlijk nog wel een koffie zouden willen. Er volgt een wolkbreuk met slagregens van heb ik jou daar en ik moet nog uit mijn droogpak. Ach, mijn pak heeft inderdaad gelekt en wat maakt het ook allemaal uit dat het nog natter wordt.
De auto van Dick met de enorme achterklep bewijst het gemak en voordeel van een solide afdak geschikt om met een groepje onder te staan.
De regen stopt net zo snel als dat het begon. Dick is zijn muts even kwijt, Berend-Jan komt vervolgens met een kort lichtzwaard en vindt de zwarte muts tussen al die zwarte spullen. Lennert zijn polsseal is stuk gegaan en dat is balen. Ik vermoed dat mijn nekseal heeft gelekt, dus het wordt tijd voor een ringsysteem, zodat we de seals zelf kunnen vervangen.
We breien er een eind aan en het wordt tijd om naar huis te gaan, want Ton, Berend-Jan en Dick moeten nog een uur tot anderhalf uur reizen.
Het was zeer de moeite waard en ik wil iedereen bedanken voor de hulp die hard nodig was, anders hadden we veel meer tijd nodig gehad om de bomen om de plek te krijgen.
Groet Axel.