2017-10-22 Schoonmaak verslag – Project Baseline Haarlemmermeer

Weer : Bewolkt, Wind ZW 4 bft
Duikers : Ad, Bas, Rob, Willem, Anne Jan, Koos, Hans, Tim, Anna Marie, Bart, Flip, Eva, Taco, Robin, Alex, Mariska, Ben, Martijn.
Oeverploeg: Erna, Andrea, Niek, Yvette, Pieter.
Support: Marleen, Cora, Donald, Axel.
Doel : Zuidelijke deel van de plas ontdoen van zoveel mogelijk afval tot een diepte van 9 meter en langs de oevers.
Duur : 90 minuten
Lucht temp : 12 Celsius
Water temp : 14 Celsius minimum.
Fauna : Scholen jonge baars, karper, brasem.
Vislood: 20 gram.

Zie alle foto’s van deze schoonmaak.

Dit voorjaar hadden we geen schoonmaak actie uitgevoerd, wat we eigenlijk de afgelopen jaren altijd deden. In die periode was er al Mudmasters en ook het broedseizoen begint, dus ik dacht dat we het dan maar beter in het najaar kunnen doen. Dan is de zomerdrukte voorbij en Mysteryland is dan ook geweest. Tijdens het duiken zagen we echter al weer een hoop afval liggen en dus blijft het nodig om de boel aan kant te houden.

Moreel praatje (ik moet het even kwijt).
We doen het feitelijk ook een beetje voor ons zelf, want natuurliefhebbers willen naast een veilige omgeving voor dieren, toch ook ongestoord kunnen genieten, zonder weer een blikje of plastic te moeten zien liggen.
Wie daar al immuum voor is geworden, is meestal zo geworden, omdat het een gebed zonder einde lijkt. Laten we eerlijk zijn, wij poetsen onze tanden twee maal daags en maken ons huis met regelmaat schoon. Oké dat is dan jouw lijf en huis, maar vergeet niet dat de omgeving waarin wij leven, ook van ons is.
Met al die ON THE GO drankjes en hapjes die zo lekker klein en handig verpakt zijn, is het voor mensen nog makkelijker geworden om zaken te verliezen die uiteindelijk altijd in en onder water verdwijnen.

Het is juist daarom zo belangrijk, dat het NMCX (Centrum voor Duurzaamheid) langs scholen gaat om het probleem aandacht te geven, zodat die nieuwe generaties er bewust van worden.

Animo
Het is altijd de vraag of er genoeg animo is voor wéér een schoonmaak, maar we knijpen onze handen dicht met toch altijd weer een groep mensen die willen helpen om hun favoriete omgeving (maakt niet uit welke plas het is overigens) weer toonbaar te maken.

Ad is eigenlijk altijd één van de eerste die zich aanmeldt om al snorkelend afval op te halen en via Facebook komen er ook al snel aanmeldingen.

De dag
Alles is geregeld en wat ben ik blij dat het NMCX de partytent en de grijpstokken beschikbaar heeft gesteld.
Het is min of meer traditie geworden om bij Papa’s Beach House te lunchen en ook deze keer wordt de lunch gesponsord.
We zijn daar erg dankbaar voor, want als het even kan moet hard werk toch beloond worden en dankzij Papa’s Beach House kan dat gelukkig via de maag.
De tent wordt om 09:00 uur al geplaatst door Joma verhuur en die staat snel overeind.
Er is de hele dag regen voorspeld, maar het is droog! Zo heel af en toen vliegt er met een noodgang een buitje voorbij, maar je wordt er niet eens nat van.
We hebben weer zo’n mazzel.

Al snel druppelen de eerste vrijwilligers binnen en ook mensen die ik nog niet eerder ontmoet heb. Ook dat is zo leuk, dat we naast de bijna vaste groep mensen die altijd een handje helpen, toch ook nieuwe gezichten zien.

Iedereen meldt zich netjes aan bij Cora en worden gekoppeld met buddies en een aangewezen gebied. Zo kunnen we zo efficiënt mogelijk aan de slag en weten we precies waar iedereen zit als ze gaan duiken.

De briefing verloopt lekker vlot en de groep wordt voorgesteld aan Marleen die de EHBO op zich neemt, want dat blijkt nodig te zijn als sommigen van ons worden gebeten door mosselen.

Ik maakte mij alleen een beetje zorgen of wij wel genoeg mensen zouden hebben voor de oevers, maar dankzij de Jachthonden traininggroep van Erna en Rob’s vriendin hebben we vijf personen die de oevers willen doen.
Erna heeft al met Donald geregeld dat ze afgezet kunnen worden bij het smalste gedeelte van het meer bij de steigers.
En zo stappen deze luid lachende ploeg aan boord bij Donald.
De boot ligt echter net even te ver uit de kant voor Andrea om normaal in te stappen.
Tja dan kun je achterblijven of ….hatseflats ze stapt met gewone schoenen zo het water in en het kan haar geen bal schelen. Daar houden we van Andrea!

Andrea stapt effe in en Niek lacht.

En zo geschiede dat de oeverploeg naar hun bestemmingen werden gebracht en zakken vol verzamelde tijdens de wandeling terug.

vlnr en van voor naar achter: Andrea, Erna, Yvette, Niek,
Donald en Pieter.
Foto: Niek Stokman.

Snorkelaar
Ad gaat er als eerste in en is als eerste weer terug met een fietsvelg en een zak blik wat bij elkaar 4,1 kg weegt. Dat is een behoorlijk gewicht om mee te zeulen, maar elk jaar is Ad erbij en draagt zijn steentje bij.

Ad met 4,1 kg

Duikers gaan te water.
Om 10:55 uur gaan Martijn en Hans al te water en om 11:10 liggen alle 17 duikers al in het water.
Omdat Iva, Taco, Bas en Flip onderwaterscooters hebben kunnen ze flinke meters maken en zodoende gaan zij richting de versmalling in het meer. Het zijn juist op die locaties waar veel afval te vinden is.

Hans heeft er zin in!

Weegschaal
Al snel staat de naald van de weegschaal heel raar en weegt niks meer en dat moet even gefixed worden.
Ik schroef ‘m open en zie dat de tandheugel is los gekomen van het radertje.
Ik freubel het weer op z’n plaats en schroef de boel weer dicht.

Zo die doet het weer even en dat blijkt inderdaad maar even.

Na ongeveer een half uur zien Donald en ik al de eerste boei boven komen.
Werk aan de winkel dus.
Ik stap samen met Donald in de boot en haal de eerste boei op.
Daaronder hangt een stuk verroest fietsframe.
Al snel komen er meerdere boeien boven drijven en achter elkaar halen we ze op.
Robin en Bart hebben zware zakken alsmede Willem en Rob. Willem heeft een grote grondpen en Donald kan die wel goed gebruiken.
“Er ligt ook een matras Axel!” roept Robin.

Scherpe mosselen.
Die matrassen zijn volgezogen met water en ontzettend zwaar. Het is dan ook een enorme toer om het aan boord te trekken.
Het matras is ook nog eens volgegroeid met mosselen, maar ja op het moment dat je de matras vastpakt voel je nog niks, maar als eenmaal de matras aan boord getrokken is, bloeden mijn vingers. De mosselen zijn nu eenmaal vlijmscherp. Voortaan moeten we maar kevlar handschoenen dragen.

Niet alleen matrassen zijn zwaar want ook sommige zakken wegen zelfs tussen de 10 en 21 kg! Ook de oeverploegen roepen ons om zakken op te halen.

Iva en Taco hebben even zulke zware zakken gevuld en wachten tot we met de boot langszij komen. Man o man de zakken zijn amper aan boord te trekken met een hand, want met de andere hand houd ik mijn Wonkey Monkey cameraatje vast. Achteraf trilt mijn rechterhand als een rietje bij het ophalen van deze zakken. Ik weet niet of beeldstabilisatie iets zou doen met zulke trillingen.

Erna’s ploeg heeft een tent gevonden en een stuk klapstoel.

De boot raakt binnen no-time vol met zakken en we moeten even terug om het weg te brengen naar de kant.
De weegschaal heeft het intussen weer begeven en zodoende moet die weer gerepareerd worden, want we willen wel weten wat we met zijn allen ophalen natuurlijk.

Cora wikt en weegt vooral.

Eerst maar even een pleister halen bij Marleen.
Intussen komen duikers uit het water en leggen zakken op de stapel.
De weegschaal begeeft het weer, maar ik heb nu wel de slag te pakken om het te maken.

De boot van Donald is zo ontzettend waardevol en efficiënt dat we in een korte tijd alles binnen kunnen halen.
De gifgroene vuilniszakken van het NMCX vallen goed op en zijn daardoor makkelijk te spotten op de kant.

De tweede bootrun levert ook een berg afval op en mijn ouders zijn inmiddels ook gearriveerd. Mijn vader die 82 is, maar er er niet zo oud uit ziet, pakt een paar zakken mee en loopt richting de weegschaal.

Die weegschaal begeeft het weer. Mijn vader heeft echter een lumineus idee. Een pleister blijkt een mooie manier om een busje die er telkens uitvliegt, te fixeren.
Er kan weer gewogen worden, en de berg zakken wordt steeds groter en groter.
Cora en Marleen doen geweldig werk en houden alles goed in de gaten.

Foto: Niek Stokman

De Amerikaan
Er is ook een onfortuinlijke Amerikaanse rivierkreeft die het uiteindelijk niet overleeft.
De kreeft was verstrikt in wat oude vislijn. Oke het is dan wel een invasieve exoot die we liever kwijt dan rijk zijn, maar dit gun je zo’n beesie ook niet.

Om 12:30 uur is iedereen uit het water en het resultaat van onze inspanningen wordt kenbaar gemaakt en het blijkt dat we binnen 90 minuten 319,7 kg afval hebben geborgen.
Dat is echt niet normaal meer en menigeen kijkt er naar met gemengde gevoelens.
Blij dat er zoveel uit is gehaald, maar het is triest dat het zo nodig blijft.

Ted en Gery
Het was nog niet zeker of ze zouden komen, maar ze zijn er mooi wel en hoe gaaf is dat!!
Ze komen even buurten en eten ook een hapje mee.

Volle bak
Het blijkt al snel dat de container wat te klein is en dus bouwen we er maar een bultje op.

Na de schoonmaak is het tijd om naar Papa’s Beach House te gaan voor de lunch en dat hoef ik geen twee keer te melden. Iedereen is al weg als ik weer terugkom bij de tent, nadat ik wat materiaal in de auto heb gezet. Hihi dat is wel een goed teken!

Papa’s Beach House heeft zich weer overtroffen met de broodjes gezond, kroket, ham en ossenworst en wat drinken naar keuze.
Er wordt gezellig gekletst en gegeten.

Iedereen heeft het volgens mij wel naar zijn en haar zin gehad en de lunch heeft ontzettend goed gesmaakt.
Het is tijd om afscheid te nemen van bijna iedereen.
Als zo’n beetje iedereen vertrokken is zegt Robin: “Zullen we nog een stukkie Cheescake doen?”
Uh ja natuurlijk, want een bezoek aan Papa’s Beach House zonder een punt cheescake genuttigd te hebben, is ondenkbaar eigenlijk.

Erna, Mariska en Alex slaan over. Nadat ik terugkom van het toilet staat er op de plek waar Robin een schotel met cheesecake en Mariska heeft ook cheesecake staan.
Hé dat klopt niet hoor en ik schuif de cheesecake bij Mariska weg, niet wetende dat
Dan krijg ik te horen dat Robin het pand heeft verlaten omdat ie stel op sprong weg moest.
Nou ja zeg en hij heeft er nog voor betaald ook!
Allemachtig wat is ie weer heerlijk.
Alex is er niet zo weg van, maar Mariska laat het zich wel goed smaken.
Zo praten we nog even na met z’n vieren.