Weer : Zonnig , Wind O, 2 bft
Duikers : Dick, Fred, Dave, Jeroen, Axel
Doel : Zoektocht naar een object
Duur : 89 min
Lucht temp : 6 Celsius
Water opp temp : 10 Celsius
Water min temp : 9 Celsius
Fauna : 1 Paling en een groepje grote baarzen
Microfauna: Watervlooien, eenoogkreeftjes , Naupliuslarfjes
Microflora: Dominant Fragillaria
Flora :
Spronglaag: 12-13 mtr.
Zicht: Goed boven de spronglaag en redelijk onder de de 14 meter.
Vislood: Geen
- Zichtmetingen
- Dutchi op 3 mtr = -,0 meter.
- Secchi op 3 mtr = -,0 meter.
- Dutchi op 6 mtr = -,0 meter.
- Secchi op 6 mtr = -,0 meter.
- Dutchi op 9 mtr = -,0 meter.
- Secchi op 9 mtr = -,0 meter.
- Verticaal zicht = 6,5 meter.
Forel-Ule waterkleur
Omstandigheden = Zonnig
Tijdstip meting = 14:30
Schaal strip = 12
Waterpeil
2 cm onder de rand = -5,38 mtr NAP
6 cm gestegen sinds 03-11-2019.
Zie alle foto’s van deze duik.
Een zoektocht
Er gaat nog een verhaal rond, dat er iets moet liggen van 30 jaar geleden, maar het is geen gegeven dat het er ligt en om het uit te sluiten moeten we toch op onderzoek uit. Daar zijn metaaldetectors voor nodig. De bodem is daar boterzacht, dus het kan makkelijk ver in de bodem zijn gezakt, buiten het bereik van de detector.
Dankzij Dick komen we in contact met Dave en Fred die metaaldetectoren hebben.
Dick heeft een slim zoekpatroon bedacht die we gaan uitproberen. Het is een goed uitgedacht patroon, maar vergt qua uitvoering, meer inspanning. Ons doel ligt op 14 meter diepte en aangezien ik de afgelopen twee weken niet heb gedoken weet ik op dit moment niet hoe het zicht is.
Het is gewoon een kwestie van proberen, maar eerst moeten we naar de locatie zwemmen via het oppervlak om middels een ouderwetse kruispeiling op de juiste plek te komen. Het zonnetje schijnt lekker en we overleggen het plan van aanpak.
Dick 
Dave 
Jeroen en Fred
Vlonder
Jeroen heeft een fantastisch mooie vlonder gemaakt voor Dick en mijn om droog op te staan en het past precies in de auto qua breedte. Echt super en een zeer welkome aanvulling om het omkleden een nog weer extra comfortabel te maken.
Het wordt tijd om te zwemmen!
Eenmaal op de locatie, vaart er een visser voorbij in een rubberbootje om z’n lijn weg te leggen.
Nul zicht en verkeerde interpretaties
Ik ga met Dave en Jeroen, Fred en Dick gaan samen. Ik krijg twee tentstokken van Dick en we laten ons zakken. Op 13 meter is mistlaag en daaronder op 14 meter trekt het zicht wat bij. Ik plant de twee stokken in de bodem, om mijn spoeltje te pakken en gereed te maken. Het zicht gaat snel achteruit, door de donkergrijze vlokkerige bodem die opdwarreld.
Door het acute slechte zicht krijg ik met het lusje van mijn spoel over de stok. Mijn masker loopt ook telkens vol. Als ik dan eindelijk zo ver ben moet ik Dave even zien te vinden. Ineens voel ik in de spoel geen weerstand meer en rol de lijn een stukje op. Vrolijk danst het lusje voor mij. Ik zoek nog de stokken die ik geplant heb, maar kan ze niet meer vinden tot het moment dat ik een gespannen lijn tegenkom van Dick. Ik volg de lijn naar stok, maar ik denk dat het de stokken van Dick zijn. Nou ja dan zoeken we wel op een kompas een rechthoekig patroon.
Ik verdoe veel tijd om mijn masker om de haverklap leeg te blazen, terwijl alles toch goed lijkt te zitten. Dick Jeroen en Fred zie we niet meer, maar Dave is vlak bij mij en we beginnen maar te scannen. De Scubatector gaat heen en weer over de bodem als een wit ledje gaat knipperen en er gepiep klinkt. Oeh dat klinkt spannend. Ik schijn Dave bij, maar ook hier wordt het ineens pikzwart. Ik kan gewoon recht in mijn lamp kijken joh! Ik kan nog net de witte glans van Dave z’n set zien. Even later houdt hij een blikje omhoog. Vals alarm dus.
Omdat mijn masker volloopt is het verdomde lastig om mijn kompas uit te lezen, met dat kabbelende water erin. Mijn ogen worden overigens ook ineens als die van een 50-plusser, maar ja ik balanceer ook op het randje van deze leeftijd.
We proberen zo goed en kwaad als het kan een patroon te volgen, maar ik denk dat er weinig tot geen systematiek in heeft gezeten. Dave is gedreven bezig en heeft een roestvrijstalen korf waarin ie de bodem grof filtert op metaal. Je wordt er gretig van. Hij graaft en graaft. Er komt een gebroken badmintonracket tevoorschijn, die mijn net in verdwijnt. De tijd tikt voorbij en we zitten alweer op een 75 minuten. Het wordt tijd om te stoppen met zoeken in deze zwarte meuk. Mijn masker ben ik zo zat, dat ik mijn andere masker pak en omwissel. Pfff dat lekt gelukkig niet meer, maar in de verte kijken wordt wel lastiger zonder glazen op sterkte.
Via de 6 meter lijn zwemmen we terug en komen een paar grote baarzen tegen. De bodem kleurt hier alweer een stuk lichter. Her en der piekt er een plantje uit de zanderige bodem.
Onderweg pakken we nog wat blik en andere rotzooi mee en doen dit in het net. We kijken nog even bij de auto, waar dit keer geen vis zit.
Eenmaal op de parkeerplaats blijkt dat Dick, Jeroen en Fred het na een kwartier al hadden gezien. Het zicht was inderdaad heel slecht en dat verklaart de verwarring die we hadden.
Andere interpretaties
De lijn die ik eerder terug volgde naar het paaltje bleken achteraf niet de paaltjes van Dick te zijn, maar het waren mijn paaltjes. In beginsel zouden we de startpaaltjes een meter of meer uit elkaar zetten. Ik had de mijne even bij elkaar gezet om mijn spoeltje in orde te maken. Dick had echter zijn lijn aan een van mijn paaltjes vast gemaakt. Dick vroeg zich af waarom ik niet mijn lijn er aan vast maakte. Dat was na het moment dat mijn lijn los was geraakt en ik mijn paaltjes niet terug kon vinden. Nou ik zou mijn lijn niet aan de paaltjes van Dick vastmaken. Maar ja als je erbij nadenkt. Ik zet twee paaltjes weg en Dick had er nog twee in z’n net zitten. Waarom zou Dick er twee neerzetten om vervolgens weg te zwemmen, met de andere twee? Dan heb ik geen paaltjes meer. Daar maak ik weer een denkfout, maar Dick maakt ook een denkfout, want als hij mijn paaltje gebruik en ik eentje voor de start, dan hou ik geen paaltje over om mee te nemen naar de andere kant. Snapt u het nog?
Dick vroeg zich af waarom ik mijn lijn los van de paal maakte, maar de lijn was er afgewipt door een vinslag. Al met al kun je situaties compleet anders interpreteren en onder water met slecht zicht wordt “out of the box” denken domweg een stuk moeilijker en we dachten alles goed te hebben voorbereid.
Dit is wel ontzettend leerzaam hoor!
Na de duik, gaan Jeroen, Dave en ik nog even naar Papa’s Beach House. Fred en Dick gaan echter naar huis, want het is al laat.
Volgens traditie neem ik de waanzinnig lekkere Cheescake met koffie.
We praten gezellig na en we leren Dave beter kennen.
Ik rij na de heerlijke taart nog even naar de andere kant van het plas om een trek met het planktonnet te doen en een verticale zichtmeting uit te voeren.
Dan blijkt er weer bijzonder veel Fragillaria in te zitten. Een prachtige kiezelwier die nu de bruine verkleuring op de bodem en planten geeft. Er zitten ook nog wat blauwalgen in, maar die zijn op hun retour. Wonderlijk zijn de roeipootkreeftjes. Eentje die ik onder de microscoop leg laat een blauwe verkleuring zien, maar die verkleuring lijkt door een soort kanaaltje te lopen, zoals een zenuwbaan of iets dergelijks. De blauwe verkleuring is ook te zien op de schaal van z’n rug. Volgens twee experts op Twitter, komt een dergelijke verkleuring vaker voor, waarvan er één aangaf dat het een bescherming kan zijn tegen UV licht van roeipootkreeftjes tegen de oppervlaktelaag van het water leven. Plankton leeft in het water en organismen die tegen de oppervlakte laag leven heet neuston. Of dat in Nederlandse wintertijd ook zou kunnen gelden met de korte dagen en verzwakt zonlicht weet ik niet.
Blauwe verkleuring in de roeipootkreeft. 
Roeipootkreeft 
Fragillaria crotonensis (1000x)
Eenmaal thuis ruik ik heel erg gronderig en dat ie niet zo verwonderlijk als je met je hoofd in de zwarte wolken hebt gelegen.
Tot een volgende poging!